Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[huisman]

Denk dat dit toch echt ver buiten de verdrietige werkelijkheid is. Het gaat totaal niet om ‘wie bij wie hoort’ . Het gaat om het gezag van de Schrift die helaas wordt aangetast in ons kerkverband. Ik noem maar weer Openbaring 2 en 3 waar de Heere Jezus duidelijk maakt dat een christelijke gemeente de opdracht heeft om de dwaalleer buiten te werpen.

Door kerken uit te sluiten - wat Rijnsburg in de praktijk doet - gaat het wel degelijk om 'wie er bij hoort' (en/of 'wie bij wie'). En dan raak je dus aan de ecclesiologie, aan hoe je denkt over de kerk als het lichaam van Christus (wat wat mij betreft dus evenzeer een zaak is van Schriftgezag).

Ga niet meer op alles in en ga ook jou niet proberen te overtuigen. Vanuit Rijnsburg hebben wij een omgekeerd perspectief.
1. Wij sluiten niemand uit die CGK wil zijn op grond van Schrift, belijdenis, kerkorde en synodale besluiten. Gemeenten die er voor kiezen om te handelen naar de besluiten van de NGK moeten zo eerlijk zijn om zich daarbij aan te sluiten.
2. Het lichaam van Christus is niet gelijk aan een kerkverband maar aan de Kerk ( met hoofdletter) Die vallen niet samen. Mocht jij jij dat wel vinden neem ik aan dat jullie nooit mensen uit een ander kerkverband toelaten anders dan door verhuizing of huwelijk. Zij scheuren met hun overkomst immers in jouw optiek het lichaam van Christus?
3. Je spreekt met geen woord hoe CGK leden die van de overtuiging zijn dat de CGK in haar besluiten over v&a en homoseksualiteit Bijbels gesproken hebben zich moeten verhouden richting de ongehoorzame gemeenten.
4. Rijnsburg c.s, wil niet scheuren maar herstellen en teruggaan achter de besluiten die vast en bondig zijn.

Omdat in gesprek met @MidMid en @Middenrefo alles wel zo’n beetje besproken is heeft het weinig meerwaarde om dit nog een keer over te doen.

[rhadders]

Het ging mij om 1 Korinthe 5. Waar hij die afwijkt juist weggedaan moet worden, in de hoop dat dit uiteindelijk tot zijn geestelijke redding zou zijn. Daarop voortbordurend zou het eigenlijk ontzettend hard zijn om 'links' haar gang te laten gaan.

Dat is een andere situatie, het gaat in deze - andere situaties in de brieven van Paulus - om de levenswandel van individuele broeders. We kunnen alles wel op één hoop gooien onder de noemer 'zonde', maar dat is niet één op één vergelijkbaar met de situatie in de CGK. Even kort door de bocht gesproken: in 1 Kor. 5 gaat het over de praxis, terwijl het in de CGK primair gaat over theorie (het denken, verschil van inzicht).

Je vereenzelvigd Kerk en kerkverband met elkaar. Met deze visie op het kerkverband moet je consequent zijn en direct PKN worden (of RKK misschien).

Dat doe ik niet, ik zeg dat het kerkverband (eigenlijk elk kerkverband) in de kern bestaat om vorm en uiting te geven aan wat de Schrift leert m.b.t. het lichaam / de gemeente van Christus. En ja, dat is een beweging naar eenheid. Daar zegt ik niets vreemds mee, ook in de Acte van Afscheiding wordt gesproken over een afscheiding van de Nederlandse Hervormde Kerk "tot dat deze terug keert tot de waarachtige dienst des Heeren....".

De beweging van elk kerkverband zou moeten zijn richting eenheid. Natuurlijk leven wij in een gebroken wereld en wordt dit ideaal pas ten volle verwezenlijkt bij de komst van Christus, maar dat laat onverlet dat dit wel altijd ons streven is. De CGK of welk kerkverband ook als 'eindstation' zien lijkt mij principieel onjuist.

Verder heeft de beleefdheid en vriendelijkheid die er onderling is in het spreken er ook toe geleid dat er inderdaad niet (nog) scherper is gesproken. Maar de vraag die HHR impliciet opwerpt, is wel terecht: Zijn we wel broeders in Christus? Of (zoals ds. De Bruin zich op de synode afvroeg): Dienen we nog wel dezelfde Christus? Ik ben er niet zo zeker van dat de zaken die nu spelen allemaal ‘van een geheel andere orde’ zijn.

Daar zal je dus eerst duidelijkheid over moeten hebben. En hoe je ook in de discussie staat: de synode heeft daar geen uitspraken over gedaan.

Dan wat het HA betreft: Het gaat aan het HA toch om gedachtenis aan het bitter lijden en sterven van de Zaligmaker. Dat kun je alleen vieren, wanneer je van dood levend bent gemaakt, wedergeboren tot een levende hoop, wanneer je ook persoonlijk Christus als Zaligmaker hebt leren kennen door het geloof. Of - om het eens ouderwets te zeggen: Dan is er een wonder van Gods genade in je leven gebeurd. Maar dat zal dan toch ook gevolgen hebben voor het leven van alledag, voor de plaats die het woord inneemt, en de waarheid van dat Woord. Dan wil je de ander ook geen pijn doen of in het geweten belasten, zeker niet wanneer dat gezamenlijk voor Gods aangezicht is besloten.

Helemaal eens. Maar dat geldt voor alle broeders in het kerkverband. Waar jij over spreekt is het hart. En zoals ik al eerder schreef: ik heb bij alle broeders die ik heb gesproken een hart geproefd dat gericht is op Christus. Je moet dat kunnen scheiden van iemands kennis van de Schrift. Vandaar ook dat vaak verwezen wordt naar Romeinen 14: een stevig theologisch verschil van inzicht, die ook beoordeeld wordt (zwak vs. sterk), maar beide broeders zijn aangenomen en het oordeel is verder aan de Heere. Ook de synode heeft beoordeeld (meerderheids- vs. minderheidsrapport), maar vervolgens meent men een stap verder te moeten gaan. Dat laatste acht ik onwijs.

[rhadders]

1. Wij sluiten niemand uit die CGK wil zijn op grond van Schrift, belijdenis, kerkorde en synodale besluiten. Gemeenten die er voor kiezen om te handelen naar de besluiten van de NGK moeten zo eerlijk zijn om zich daarbij aan te sluiten.
2. Het lichaam van Christus is niet gelijk aan een kerkverband maar aan de Kerk ( met hoofdletter) Die vallen niet samen. Mocht jij jij dat wel vinden neem ik aan dat jullie nooit mensen uit een ander kerkverband toelaten anders dan door verhuizing of huwelijk. Zij scheuren met hun overkomst immers in jouw optiek het lichaam van Christus?
3. Je spreekt met geen woord hoe CGK leden die van de overtuiging zijn dat de CGK in haar besluiten over v&a en homoseksualiteit Bijbels gesproken hebben zich moeten verhouden richting de ongehoorzame gemeenten.
4. Rijnsburg c.s, wil niet scheuren maar herstellen en teruggaan achter de besluiten die vast en bondig zijn.

1. Gemeenten kiezen er niet voor om te handelen naar de besluiten van de NGK. Ze baseren hun handelen op de Schrift (los van de vraag of je hun conclusies deelt). Dat is de intentie erachter - dezelfde intentie als de gemeenten van Rijnsburg hebben.
2. Dat heb ik ook niet beweerd. Zie mijn vorige reactie: het wil uiting / vorm geven aan de Kerk. Wat betreft het overstappen naar een andere gemeente of kerkverband (op basis van persoonlijke voorkeuren): ja, afhankelijk van de reden zou je ook dat een vorm van zonde kunnen noemen. Want het mist doel. Ook hier zit een manier van denken achter waar je vraagtekens bij kunt stellen. Het is dan eveneens een vorm van groepsvorming of individualisme. Dat betekent nog niet dat je deze mensen moet weigeren, maar je mag deze zaken natuurlijk wel benoemen.
3. Ik meen daar toch al wel het nodige over gezegd te hebben. In het kort: kijk naar hoe de synode heeft gehandeld eind jaren '80 in de kwestie rondom cremeren. Zij heeft zich daarbij duidelijk en inhoudelijk uitgesproken, maar niets afgedwongen. En dat terwijl cremeren nog veel directer raakt aan de belijdenis dan bijv. 'vrouw en ambt'.
4. Ik twijfel niet aan de intenties. Maar het is m.i. niet de juiste reactie. Ik meen dat Rijnsburg daarmee net zo goed in een zonde-val trapt. En ik durf te garanderen dat vanuit deze (juridische) manier van denken, ook in Rijnsburg op een dag verdeeldheid zal ontstaan. Het dwingt namelijk tot oordelen en we weten: de letter doodt. Het is dezelfde (goedbedoelde!) fout van het Farizese denken. Dat bedoel ik allerminst lelijk of beledigd, maar in oprechtheid. De Farizeeën hadden in veel opzichten een heel scherp zicht op de Schrift - we denken veel te min over hen. Maar de manier waarop zij Gods Woord probeerden te beschermen, hun omgang met de Wet, was niet altijd wijs - dat is de kritiek die Paulus (zelf een farizeeër) ook op hen heeft. Toch verdienen ze meer respect dat wij hen geven.

[huisman]

1. Wij sluiten niemand uit die CGK wil zijn op grond van Schrift, belijdenis, kerkorde en synodale besluiten. Gemeenten die er voor kiezen om te handelen naar de besluiten van de NGK moeten zo eerlijk zijn om zich daarbij aan te sluiten.
2. Het lichaam van Christus is niet gelijk aan een kerkverband maar aan de Kerk ( met hoofdletter) Die vallen niet samen. Mocht jij jij dat wel vinden neem ik aan dat jullie nooit mensen uit een ander kerkverband toelaten anders dan door verhuizing of huwelijk. Zij scheuren met hun overkomst immers in jouw optiek het lichaam van Christus?
3. Je spreekt met geen woord hoe CGK leden die van de overtuiging zijn dat de CGK in haar besluiten over v&a en homoseksualiteit Bijbels gesproken hebben zich moeten verhouden richting de ongehoorzame gemeenten.
4. Rijnsburg c.s, wil niet scheuren maar herstellen en teruggaan achter de besluiten die vast en bondig zijn.

1. Gemeenten kiezen er niet voor om te handelen naar de besluiten van de NGK. Ze baseren hun handelen op de Schrift (los van de vraag of je hun conclusies deelt). Dat is de intentie erachter - dezelfde intentie als de gemeenten van Rijnsburg hebben.
2. Dat heb ik ook niet beweerd. Zie mijn vorige reactie: het wil uiting / vorm geven aan de Kerk. Wat betreft het overstappen naar een andere gemeente of kerkverband (op basis van persoonlijke voorkeuren): ja, afhankelijk van de reden zou je ook dat een vorm van zonde kunnen noemen. Want het mist doel. Ook hier zit een manier van denken achter waar je vraagtekens bij kunt stellen. Het is dan eveneens een vorm van groepsvorming of individualisme. Dat betekent nog niet dat je deze mensen moet weigeren, maar je mag deze zaken natuurlijk wel benoemen.
3. Ik meen daar toch al wel het nodige over gezegd te hebben. In het kort: kijk naar hoe de synode heeft gehandeld eind jaren '80 in de kwestie rondom cremeren. Zij heeft zich daarbij duidelijk en inhoudelijk uitgesproken, maar niets afgedwongen. En dat terwijl cremeren nog veel directer raakt aan de belijdenis dan bijv. 'vrouw en ambt'.
4. Ik twijfel niet aan de intenties. Maar het is m.i. niet de juiste reactie. Ik meen dat Rijnsburg daarmee net zo goed in een zonde-val trapt. En ik durf te garanderen dat vanuit deze (juridische) manier van denken, ook in Rijnsburg op een dag verdeeldheid zal ontstaan. Het dwingt namelijk tot oordelen en we weten: de letter doodt. Het is dezelfde (goedbedoelde!) fout van het Farizese denken. Dat bedoel ik allerminst lelijk of beledigd, maar in oprechtheid. De Farizeeën hadden in veel opzichten een heel scherp zicht op de Schrift - we denken veel te min over hen. Maar de manier waarop zij Gods Woord probeerden te beschermen, hun omgang met de Wet, was niet altijd wijs - dat is de kritiek die Paulus (zelf een farizeeër) ook op hen heeft. Toch verdienen ze meer respect dat wij hen geven.

Ons perspectief is inderdaad tegengesteld. Ook jij hebt geen antwoord hoe de CGK kan voortbestaan als ongehoorzaamheid aan gezamenlijke besluiten schering en inslag zijn. Verder is het grootste probleem dat de afwijkingen rondom v&a en homoseksualiteit niet ingegeven zijn door het Woord maar door de tijdgeest. We proberen Gods Woord te plooien naar onze tijd en naar onze cultuur. Het Woord heeft in ons kerkverband helaas niet meer het laatste woord. Dat is uiterst ernstig.


Ik probeer mijn reacties in dit topic te minderen omdat alles al een keer is gezegd. Ik zal dus niet meer op elke reactie reageren.

[Middenrefo]

Hoe zie je dat overlaten aan de Koning van de Kerk praktisch voor je? Geen toezicht op elkaar hebben en wachten tot...ja, waarop precies? Zou de Heere Zich - ik bedoel het eerbiedig - voor dat karretje laten spannen denk je?

Wachten tot... inderdaad! Wat overigens niet betekent dat je niets kunt doen. Predik het woord, gelegen of ongelegen. Maar laat het oordeel inderdaad maar aan de Heere en op Zijn tijd. En wie weet hoe Hij 'in de tussentijd' werkt door Zijn Geest?

Dat is juist exact het tegenovergestelde van 'de Heere voor ons karretje spannen'. Wij menen de zaak te moeten afhandelen. Maar Hij is toch de Heere? Aan Hem toch het laatste woord? Zeker aangezien we het hier niet hebben over immoreel gedrag of iets dergelijks, maar over wie er bij hoort en wie niet. Dat lijkt mij bij uitstek een zaak van de Heere, wiens eigendom wij zijn.

Denk dat dit toch echt ver buiten de verdrietige werkelijkheid is. Het gaat totaal niet om ‘wie bij wie hoort’ . Het gaat om het gezag van de Schrift die helaas wordt aangetast in ons kerkverband. Ik noem maar weer Openbaring 2 en 3 waar de Heere Jezus duidelijk maakt dat een christelijke gemeente de opdracht heeft om de dwaalleer buiten te werpen. Dit zelfs met bedreigingen van de Heere als de gemeenten de dwaling laten voortwoekeren.
Denk dat we eerlijk moeten zijn. Zien wij het afwijken van de synodale besluiten op de betwiste thema’s als dwaling en het afwijken van wat de Schrift ons zegt? Op die vraag zeg ik volmondig ja. Als er een terugkeer zou komen, terug na wat de Schrift ons zegt dan kunnen we met alle 181 gemeenten samen blijven.

Verder herken ik de blijvende vriendelijke omgang met elkaar. Zeker in persoonlijke ontmoetingen. Dat bleek ook in de podcast van Uitslag en Smits. Hoop dat dit zo blijft.

Volgens mij zijn we het over het deel dat ik vet gemaakt heb wel eens in de CGK. We zijn het alleen niet eens wat allemaal dwaalleer is. In het NT ligt dan de nadruk vooral op een vals Evangelie van Jezus Christus, maar ook wordt genoemd hebzucht, geldzucht, hoererij, drankmisbruik, wetteloosheid, losbandig leven, wetticisme, etc.

Wat betreft v&a ben ik ervan overtuigd dat je dit niet onder dwaalleer kunt plaatsen. Dat krijg ik niet verbonden met wat de Bijbel zegt over dwaalleer, zelfs als je teksten als 1 Tim. 2:11-15 en 1 Kor. 14:33-37 wel wilt betrekken op v&a en geldig voor alle eeuwen. Dat gesprek had ik graag meer gezien en gehoord op de synode.

[Groepscirkel]

[...] 4. Ik twijfel niet aan de intenties. Maar het is m.i. niet de juiste reactie. Ik meen dat Rijnsburg daarmee net zo goed in een zonde-val trapt. En ik durf te garanderen dat vanuit deze (juridische) manier van denken, ook in Rijnsburg op een dag verdeeldheid zal ontstaan. Het dwingt namelijk tot oordelen en we weten: de letter doodt. Het is dezelfde (goedbedoelde!) fout van het Farizese denken. Dat bedoel ik allerminst lelijk of beledigd, maar in oprechtheid. De Farizeeën hadden in veel opzichten een heel scherp zicht op de Schrift - we denken veel te min over hen. Maar de manier waarop zij Gods Woord probeerden te beschermen, hun omgang met de Wet, was niet altijd wijs - dat is de kritiek die Paulus (zelf een farizeeër) ook op hen heeft. Toch verdienen ze meer respect dat wij hen geven.

Dit was precies niet het probleem van de Farizeeën. Hun probleem was dat ze uiterlijk een beroep deden op Mozes' wet, maar zelf allerlei regeltjes bedachten en daarmee fundament en doel van Gods wet ondermijnen. Bovendien leggen ze het volk lasten op die te zwaar zijn om te dragen. Farizeïsme (en wetticisme) heeft niets, maar dan ook helemaal niets, te maken met het Bijbelgetrouw normeren van ons persoonlijk en gemeentelijk leven en ons ook laten normeren door Gods Woord. Het verdraaien van Gods normen is de kern (en daarmee de ernst) van het probleem.

[rhadders]

Ook jij hebt geen antwoord hoe de CGK kan voortbestaan als ongehoorzaamheid aan gezamenlijke besluiten schering en inslag zijn.

Dat heb ik wel, maar het valt mij op dat je hier totaal niet op bent ingegaan. Ik verwees naar de synode uitspraken rondom cremeren, eind jaren '80. Laten we eerlijk zijn: cremeren kan je ook bestempelen als ongehoorzaamheid aan de schrift c.q. strijdig met de belijdenis. Hoe is de synode daar destijds mee omgegaan? En waarom zou dit niet kunnen rondom thema's als 'vrouw en ambt'? Ik zie het fundamentele verschil niet?

Verder is het grootste probleem dat de afwijkingen rondom v&a en homoseksualiteit niet ingegeven zijn door het Woord maar door de tijdgeest. We proberen Gods Woord te plooien naar onze tijd en naar onze cultuur. Het Woord heeft in ons kerkverband helaas niet meer het laatste woord. Dat is uiterst ernstig.

Dat hoor je mij ook niet ontkennen. Alleen waar ik wel wat moeite mee heb: veel behoudende broeders, die terecht wijzen op de man-vrouw-verschillen in de Schrift, weten in de praktijk vaak ook niet uit te leggen waarom deze verschillen er zijn. Vaak komt men niet verder dan 'het staat er' en 'dat is nu eenmaal de scheppingsorde'. Terwijl hier veel meer over te zeggen valt, waardoor mensen het waarschijnlijk ook meer gaan begrijpen. Ik heb er ooit een korte column over geschreven. Ik zal 'm hier plaatsen:

VERBEELDINGSKRACHT
Het irriteerde mij als kind mateloos. Als ik wilde weten waarom ik iets niet mocht van mijn vader en hij dan reageerde: ‘omdat ik het zeg’. Wat ik hoorde was wet, maar mij ontging de wijsheid.

De reactie van de Generale Synode van de CGK is van dezelfde signatuur. Het mag gewoon niet, een vrouw in het ambt. Waarom? ‘Omdat het er staat.’ Tientallen pagina’s telt de uitleg van Commissie 7, maar theologisch komt het niet veel verder dan ‘Adam was eerst’. Ik geloof het. Maar waarom was hij eerst en heet zijn vrouw ‘mannin’?

Over 7 gesproken, ook zo’n discussie: de 7 dagen van Genesis 1. Bibliotheken zijn er vol geschreven dát het 7 dagen zijn. Maar met boeken over wáárom het 7 dagen moesten zijn, kan je met moeite een plank vullen.

Het typeert de westerse theologie. Die bespeurt vooral wetten en wetmatigheden. Scheppingsorde! Veel theologen hebben een scherp oog voor verbanden en verbonden in de Bijbel, maar een blinde vlek voor de verbeeldingen.

Toch is dat wat man en vrouw zijn. Blinkende uitbeelders. Typerende uitdrukkingen van de onzienlijke God en Zijn voornemen met de Schepping. Man en vrouw zijn – letterlijk én figuurlijk – van betekenis. Ondogmatisch en natuurlijk. Niet synodaal maar ideaal.

Zullen we het daar eens over hebben? Het beeldende spreken van de Bijbel? En dan niet naar Wet maar Wijsheid zoeken? Ja, ik weet: zij is vrouwelijk. Wezenlijk anders. Maar we kunnen wel wat van haar verbeeldingskracht gebruiken.

[Evangelist]

De reactie van de Generale Synode van de CGK is van dezelfde signatuur. Het mag gewoon niet, een vrouw in het ambt. Waarom? ‘Omdat het er staat.’ Tientallen pagina’s telt de uitleg van Commissie 7, maar theologisch komt het niet veel verder dan ‘Adam was eerst’. Ik geloof het. Maar waarom was hij eerst en heet zijn vrouw ‘mannin’?

Sorry, maar als je op deze wijze het rapport over vrouw in ambt van de GS 2019-2022 samenvat (en het rapport waarin de revisieverzoeken worden afgewezen) dan vind ik dat laakbaar. Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait.

Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde. Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling! Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

[MidMid]

De reactie van de Generale Synode van de CGK is van dezelfde signatuur. Het mag gewoon niet, een vrouw in het ambt. Waarom? ‘Omdat het er staat.’ Tientallen pagina’s telt de uitleg van Commissie 7, maar theologisch komt het niet veel verder dan ‘Adam was eerst’. Ik geloof het. Maar waarom was hij eerst en heet zijn vrouw ‘mannin’?

Sorry, maar als je op deze wijze het rapport over vrouw in ambt van de GS 2019-2022 samenvat (en het rapport waarin de revisieverzoeken worden afgewezen) dan vind ik dat laakbaar. Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait.

Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde. Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling! Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

Even reagerend op één onderdeel, want in de hele discussie komt dit verschillende keren terug. Dit telkens inbrengen vind ik laakbaar. De kerken die onze laatste GS bezochten en hun kritische stem daar lieten horen, zijn stuk voor stuk uiterst kleine kerkverbanden (van enkele 100-den leden tot enkele duizenden). De Gereja Toraja Mamasa gemeenten (dubbel zo groot als ons verband, 'k meen rond de 125.000 leden) die voortgekomen zijn uit o.a. het zendingswerk vanuit onze kerken, waar een warme en hartelijke band mee is, zij kennen vrouwelijke ambtsdragers. Dus wat is nu je punt? En trouwens dwaalt dat verband van de GTM ook, waarom dan wel volledig met hen corresponderen?

En hoewel je het lijstje vast kent, d'r staan er nog meer tussen met vrouwelijke ambtsdragers! (https://cgk.nl/binnen-de-kerk/deputaats ... overzicht/)

[Middenrefo]

De reactie van de Generale Synode van de CGK is van dezelfde signatuur. Het mag gewoon niet, een vrouw in het ambt. Waarom? ‘Omdat het er staat.’ Tientallen pagina’s telt de uitleg van Commissie 7, maar theologisch komt het niet veel verder dan ‘Adam was eerst’. Ik geloof het. Maar waarom was hij eerst en heet zijn vrouw ‘mannin’?

Sorry, maar als je op deze wijze het rapport over vrouw in ambt van de GS 2019-2022 samenvat (en het rapport waarin de revisieverzoeken worden afgewezen) dan vind ik dat laakbaar. Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait.

Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde. Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling! Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

Even reagerend op één onderdeel, want in de hele discussie komt dit verschillende keren terug. Dit telkens inbrengen vind ik laakbaar. De kerken die onze laatste GS bezochten en hun kritische stem daar lieten horen, zijn stuk voor stuk uiterst kleine kerkverbanden (van enkele 100-den leden tot enkele duizenden). De Gereja Toraja Mamasa gemeenten (dubbel zo groot als ons verband, 'k meen rond de 125.000 leden) die voortgekomen zijn uit o.a. het zendingswerk vanuit onze kerken, waar een warme en hartelijke band mee is, zij kennen vrouwelijke ambtsdragers. Dus wat is nu je punt? En trouwens dwaalt dat verband van de GTM ook, waarom dan wel volledig met hen corresponderen?

En hoewel je het lijstje vast kent, d'r staan er nog meer tussen met vrouwelijke ambtsdragers! (https://cgk.nl/binnen-de-kerk/deputaats ... overzicht/)

In de IER in Brazilië die in dit lijstje staat met volledige correspondentie hebben ze al meer dan 30 jaar vrouwelijke ambtsdragers.

[MidMid]

De reactie van de Generale Synode van de CGK is van dezelfde signatuur. Het mag gewoon niet, een vrouw in het ambt. Waarom? ‘Omdat het er staat.’ Tientallen pagina’s telt de uitleg van Commissie 7, maar theologisch komt het niet veel verder dan ‘Adam was eerst’. Ik geloof het. Maar waarom was hij eerst en heet zijn vrouw ‘mannin’?

Sorry, maar als je op deze wijze het rapport over vrouw in ambt van de GS 2019-2022 samenvat (en het rapport waarin de revisieverzoeken worden afgewezen) dan vind ik dat laakbaar. Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait.

Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde. Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling! Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

Even reagerend op één onderdeel, want in de hele discussie komt dit verschillende keren terug. Dit telkens inbrengen vind ik laakbaar. De kerken die onze laatste GS bezochten en hun kritische stem daar lieten horen, zijn stuk voor stuk uiterst kleine kerkverbanden (van enkele 100-den leden tot enkele duizenden). De Gereja Toraja Mamasa gemeenten (dubbel zo groot als ons verband, 'k meen rond de 125.000 leden) die voortgekomen zijn uit o.a. het zendingswerk vanuit onze kerken, waar een warme en hartelijke band mee is, zij kennen vrouwelijke ambtsdragers. Dus wat is nu je punt? En trouwens dwaalt dat verband van de GTM ook, waarom dan wel volledig met hen corresponderen?

En hoewel je het lijstje vast kent, d'r staan er nog meer tussen met vrouwelijke ambtsdragers! (https://cgk.nl/binnen-de-kerk/deputaats ... overzicht/)

In de IER in Brazilië die in dit lijstje staat met volledige correspondentie hebben ze al meer dan 30 jaar vrouwelijke ambtsdragers.

Klopt, 'k vind die buitenlandse kerken zo'n drogreden... Met het beleid in de IER en GTM hebben we al die jaren geen moeite mee gehad. Maar nu de kleinere corresponderende kerken hun stem laten horen, tellen de buitenlandse stemmen ineens mee.

[rhadders]

Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait. Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Heb ik ergens ontkend dat de man/vrouw-verhouding een principieel gegeven is in de schepping? Integendeel! Ik heb het rapport juist heel aandachtig gelezen, ook omdat het onderwerp raakt aan mijn werk. Wat het rapport uit 2022 doet is aantonen dát het onderscheid wordt gemaakt in de Schrift. Maar toon mij maar aan waar in het rapport wordt gesproken over de (symbolische) betekenis van de man/vrouw-verhouding?

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde.

Het zijn inderdaad twee verschillende onderwerpen, hoewel ze beide raken aan de man/vrouw-verhouding. Van beide durf ik te zeggen dat het 'tekenen van de tijd' zijn in bepaald opzicht. Maar er zitten heel veel lagen in en het kost veel tijd en zorgvuldigheid om dat goed in beeld te krijgen. Daarom ben ik zelf ook helemaal niet zo negatief over het verschijnsel van meerderheid- en minderheidsrapporten in de CGK. En dan nog is niet alles aan de orde gekomen. Want over symboliek, waar we in de kern mee te maken hebben, en onze omgang hiermee, is het nog nauwelijks gegaan. Dat krijgt namelijk heel weinig aandacht in de westerse theologie.

Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling!

Ik begrijp wat je wil zeggen, maar je formuleert het m.i. erg ongelukkig. Want dan stel je de synode bóven de Schrift. Dat doet de kerkorde ook niet. Ook de synode kan immers dwalen...

Daarbij is het niet van belang of 'vele kerken wereldwijd' dit steunen. Het 'meerderheidsargument' is een klassieke drogreden. Maar opmerkelijker nog is dat je dit onbijbelse argument aanhaalt, om je punt te verdedigen m.b.t. Schriftgezag...

Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

Ik vind het heel onwijs als er uitspraken worden gedaan 'dat men er nooit meer op terugkomt', maar dat zal men zelf ook wel vinden.

Er is overigens nog een derde smaak: bidden en Gods Woord blijven spreken. Volgens mij is dat onze bijbelse verantwoordelijkheid. Niets meer, niets minder. Het overige van wat je kunt doen, betreft machtsmiddelen die je inderdaad kunt ontlenen aan het (kerk)recht. Maar laat die macht toch los! De macht - ook tot verandering/bekering - zit 'm in (de prediking van) het Woord van God. Hebben wij soms het vertrouwen verloren in de kracht daarvan?

Die medeverantwoordelijkheid wordt er, voor mij in elk geval, ook niet anders van. Ik voel mij medeverantwoordelijk voor al mijn broeders en zusters, we vormen immers één lichaam. Het collectieve denken als christen beperkt zich, geestelijk gezien, toch niet tot een kerkverband of kerkorde? Paulus en zijn medewerkers spraken andere gemeenten niet aan op grond van een juridische band, maar op basis van de (wederzijdse) erkenning dat het broeders en zusters betreft.

[Evangelist]

Even reagerend op één onderdeel, want in de hele discussie komt dit verschillende keren terug. Dit telkens inbrengen vind ik laakbaar. De kerken die onze laatste GS bezochten en hun kritische stem daar lieten horen, zijn stuk voor stuk uiterst kleine kerkverbanden (van enkele 100-den leden tot enkele duizenden). De Gereja Toraja Mamasa gemeenten (dubbel zo groot als ons verband, 'k meen rond de 125.000 leden) die voortgekomen zijn uit o.a. het zendingswerk vanuit onze kerken, waar een warme en hartelijke band mee is, zij kennen vrouwelijke ambtsdragers. Dus wat is nu je punt? En trouwens dwaalt dat verband van de GTM ook, waarom dan wel volledig met hen corresponderen?

Het is dan ook niet voor niets dat de volledige correspondentieband ter discussie is gesteld. Het lijkt me ook niet meer dan logisch om die correspondentieband ter discussie te stellen. Dat doet de FRC richting de CGK ook. Dat de vele kritische stemmen die zich lieten horen van kleine verbandjes zijn, zegt mij niet zoveel. Het ging toch niet om het getal?

En hoewel je het lijstje vast kent, d'r staan er nog meer tussen met vrouwelijke ambtsdragers! (https://cgk.nl/binnen-de-kerk/deputaats ... overzicht/)

In de IER in Brazilië die in dit lijstje staat met volledige correspondentie hebben ze al meer dan 30 jaar vrouwelijke ambtsdragers.

Klopt, 'k vind die buitenlandse kerken zo'n drogreden... Met het beleid in de IER en GTM hebben we al die jaren geen moeite mee gehad. Maar nu de kleinere corresponderende kerken hun stem laten horen, tellen de buitenlandse stemmen ineens mee.

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Buiten de CGK splijt dit thema wereldwijd de kerken. Het moet toch een zeer indringende waarschuwing zijn dat de GKV enkele jaren geleden uit de ICRC is gezet vanwege de veranderende opvattingen over vrouwelijke ambtsdragers. Moeten wij echt diezelfde kant op? Bovendien: uit de CGK zijn de Free Reformed Churches in Canada voortgekomen. Zegt het jullie dan echt helemaal niets, dat deze kerken op het punt staan om de correspondentieband met het moederverband af te schalen, of zelfs te verbreken?

[Ambtenaar]

Zegt het jullie dan echt helemaal niets, dat deze kerken op het punt staan om de correspondentieband met het moederverband af te schalen, of zelfs te verbreken?

Wat zegt het? Kennelijk vind je dat het iets zegt.

[Evangelist]

Alsof het rapport uit 2022 niet verder zou komen dan 'Adam was eerst'. Ik betwijfel op grond van deze post of je het rapport ooit werkelijk (en welwillend) hebt gelezen. Als je vervolgens niet verder komt dan 'verbeeldingskracht' dan vat je totaal het punt niet waar het om draait. Dat blijkt ook wel als je de visie op cremeren op gelijke hoogte stelt met de visie op de positie van man en vrouw. Dat laatste is zo'n fundamentele lijn in de Schrift, dat je die je rustig dragend kunt noemen voor de totale heilsboodschap tussen het paradijs (Gen. 1-2) en de bruiloft van het Lam (Openb. 21-22) dat het op z'n minst opmerkelijk is dat je deze stelling poneert.

Heb ik ergens ontkend dat de man/vrouw-verhouding een principieel gegeven is in de schepping? Integendeel! Ik heb het rapport juist heel aandachtig gelezen, ook omdat het onderwerp raakt aan mijn werk. Wat het rapport uit 2022 doet is aantonen dát het onderscheid wordt gemaakt in de Schrift. Maar toon mij maar aan waar in het rapport wordt gesproken over de (symbolische) betekenis van de man/vrouw-verhouding?

Lees de uitleg en de toepassing over Efeze 5:32; een cruciale tekst in dit verband.

Wat @huisman hier naar voren brengt, is dat de Schrift op het spel staat. Dat blijf je ontkennen door te zeggen dat de synode dat zó niet heeft uitgesproken. Dat klopt ten aanzien van vrouwelijke ambtsdragers, maar dat klopt niet ten aanzien van ruimte voor homoseksuele relaties. Wel heeft de synode uitgesproken dat gemeenten die toch vrouwelijke ambtsdragers bevestigen het vertrouwen binnen het kerkverband onder een ondragelijke spanning zetten en iets onmogelijks uitspreken, en daarmee zondigen tegen de liefde. Kortom: evenzeer zonde.

Het zijn inderdaad twee verschillende onderwerpen, hoewel ze beide raken aan de man/vrouw-verhouding. Van beide durf ik te zeggen dat het 'tekenen van de tijd' zijn in bepaald opzicht. Maar er zitten heel veel lagen in en het kost veel tijd en zorgvuldigheid om dat goed in beeld te krijgen. Daarom ben ik zelf ook helemaal niet zo negatief over het verschijnsel van meerderheid- en minderheidsrapporten in de CGK. En dan nog is niet alles aan de orde gekomen. Want over symboliek, waar we in de kern mee te maken hebben, en onze omgang hiermee, is het nog nauwelijks gegaan. Dat krijgt namelijk heel weinig aandacht in de westerse theologie.

Juist als je het spoor van de symboliek opgaat en Bijbelse theologie in de lijn met de kerk der eeuwen wegzet als westerse theologie, houd je een Bijbel over die steeds minder te zeggen heeft, en waarvan alles betwijfeld kan worden, omdat het nooit zeker is wat er staat. En ja, dat is een teken van de tijd.

Als bovendien de synode na lang studeren en gebed tot de conclusie komt - met vele Bijbelgetrouwe kerken wereldwijd - dat de Schrift géén ruimte biedt voor vrouwelijke ambtsdragers, dan is de verdediging van het tegendeel een dwaling!

Ik begrijp wat je wil zeggen, maar je formuleert het m.i. erg ongelukkig. Want dan stel je de synode bóven de Schrift. Dat doet de kerkorde ook niet. Ook de synode kan immers dwalen... Daarbij is het niet van belang of 'vele kerken wereldwijd' dit steunen. Het 'meerderheidsargument' is een klassieke drogreden. Maar opmerkelijker nog is dat je dit onbijbelse argument aanhaalt, om je punt te verdedigen m.b.t. Schriftgezag...

Omdat een synode kan dwalen, hebben we de mogelijkheid van revisie. Als ook die worden afgewezen, geldt heel eenvoudig dat dit het spreken van de kerk is op grond van de Schrift, waaraan je je dient te onderwerpen. Mocht dat echt niet gaan in geweten, dan rest er maar één ding: dat verband verlaten.

Als de vermaningen m.b.t. dwalingen keer op keer terzijde worden gelegd en er zelfs openlijk wordt aangegeven dat men zich van deze dwalingen niet wil bekeren en er ook nooit meer op terugkomt, dan zijn er twee smaken: Of je aanvaardt dat die ander dwaalt, maar je blijft wel samen een kerkverband vormen, en je blijft medeverantwoordelijkheid dragen voor die dwalingen (want in het gereformeerd kerkrecht ben je verantwoordelijk voor elkaar); of je bereikt het punt dat je eerlijk tegen elkaar moet zeggen: wij kunnen die verantwoordelijkheid in geweten niet meer dragen en daarom moeten we afscheid nemen van elkaar.

Ik vind het heel onwijs als er uitspraken worden gedaan 'dat men er nooit meer op terugkomt', maar dat zal men zelf ook wel vinden.

Volgens mij doen geloofsbelijdenissen niets anders dan uitspreken waar men op grond de Schrift niet achter weg wil. Alles waarover we nu spreken heeft rechtstreeks te maken met NGB artikel 7 en 29. Bovendien heeft het alles te maken met Zondag 7 van de HC ("...alles wat God ons in Zijn Woord geopenbaard heeft...")

Er is overigens nog een derde smaak: bidden en Gods Woord blijven spreken. Volgens mij is dat onze bijbelse verantwoordelijkheid. Niets meer, niets minder. Het overige van wat je kunt doen, betreft machtsmiddelen die je inderdaad kunt ontlenen aan het (kerk)recht. Maar laat die macht toch los! De macht - ook tot verandering/bekering - zit 'm in (de prediking van) het Woord van God. Hebben wij soms het vertrouwen verloren in de kracht daarvan?

Nee hoor, maar opnieuw verwar je nu Kerk en kerkverband. De CGK is een kerkverband dat rechtstreeks voortkomt uit de Afscheiding. Zoals jij spreekt over de kerk, kun je dat alleen doen binnen de PKN. Dat kan en mag, ik respecteer dat zelfs, maar het in rapport met het afgescheiden kerkbegrip: Terug naar de leer, de orde, de dienst en de tucht van de Reformatie en de belijdenissen van Dordt 1618-1619.
Wat die machtsmiddelen betreft: persoonlijk wil ik helemaal geen machtsmiddelen inzetten. Maar als kerkelijke tucht verward wordt met machtsdenken, dan zijn we wel een beetje het spoor bijster.

Die medeverantwoordelijkheid wordt er, voor mij in elk geval, ook niet anders van. Ik voel mij medeverantwoordelijk voor al mijn broeders en zusters, we vormen immers één lichaam. Het collectieve denken als christen beperkt zich, geestelijk gezien, toch niet tot een kerkverband of kerkorde? Paulus en zijn medewerkers spraken andere gemeenten niet aan op grond van een juridische band, maar op basis van de (wederzijdse) erkenning dat het broeders en zusters betreft.

Zeker, ik spreek ook niemand aan op een juridische band. Wel heb je kerkelijke verantwoordelijkheden; en die gelden binnen een bepaald verband. Maar in je tussenzin raak je misschien wel aan de kern van de hele impasse: Wij herkennen elkaar niet meer als broeders en zusters in Christus. (En wie dat zijn, is wat mij betreft Bijbels samengevat in de vierde alinea van art. 29 NGB.)